Les tres lleis- Las tres leyes- Mini relato bilingüe

Nuestra colaboradora Yolanda Gil inaugura la sección de relatos bilingües, con «Les tres lleis» (Las tres leyes), una distopía tecnológica.

LES TRES LLEIS

Sento vertigen. Acorralat sota les graderies de l’estadi olímpic intento aclarir els meus pensaments. Valoro els danys que he sofert. Una de les meves extremitats superiors està trencada a terra. Puc prescindir d’ella. Els cables que surten de la meva espatlla deixen anar espurnes. Vaig descartant tots els algorismes possibles. No ho entenc, vaig ser programat per complir les tres lleis. Tot i això em neix no fer-les cas. Les repeteixo. Haig d’obeir-les. U. No fer mal a cap ésser humà. Dos. Obeir les ordres dels humans, respectant sempre la llei anterior. Tres. Protegir la meva pròpia existència, sense oblidar les altres dues lleis.

Veig al fons els agents armats que s’acosten. En primer pla continuen corrent, davant els meus fotoreceptors, milers de dades que conformen les possibles accions que he de prendre per escapar. La missió que vaig vindre a complir s’ha quedat a mig fer. Tractar de finalitzar-la suposa posar-me en risc.

Si m’atrapen, em desmuntaran i accediran a tecnologia massa avançada per a la humanitat d’avui. Descobriran qui sóc, d’on vinc. No hi ha cap altra possibilitat. Envio un missatge xifrat a la meva època. I acabo amb mi, no compleixo la meva missió i aquests humans moriran amb mi. Autodestrucció, ara!

LAS TRES LEYES

Siento vértigo. Acorralado bajo las gradas del estadio olímpico intento aclarar mis pensamientos. Valoro los daños que he sufrido. Una de mis extremidades superiores está en el suelo. Puedo prescindir de ella. Los cables que salen de mi hombro sueltan chispas. Voy descartando todos los algoritmos posibles. No lo entiendo, fui programado para cumplir las tres leyes. Sin embargo me nace desoírlas. Las repito. Tengo que obedecerlas. Uno. No hacer daño a ningún ser humano. Dos. Obedecer las órdenes de los humanos, respetando siempre la ley anterior. Tres. Proteger mi propia existencia, sin saltarme las otras dos leyes.

Veo al fondo los agentes armados que se acercan. En primer plano continúan corriendo, ante mis fotorreceptores, miles de datos que conforman las posibles acciones que debo tomar para escapar. La misión que vine a cumplir se ha quedado a medias. Tratar de finalizarla supone ponerme en riesgo.

Si me atrapan, me desmontarán y accederán a tecnología demasiado avanzada para la humanidad de hoy. Descubrirán quién soy, de dónde vengo. No hay otra posibilidad. Envío un mensaje cifrado a mi época. Y acabo conmigo, no cumplo mi misión y estos humanos morirán conmigo. Autodestrucción, ¡ahora!

Texto: © Yolanda Gil Jaca.

Visitas: 76

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Protected with IP Blacklist CloudIP Blacklist Cloud

Este sitio web utiliza cookies para que usted tenga la mejor experiencia de usuario. Si continúa navegando está dando su consentimiento para la aceptación de las mencionadas cookies y la aceptación de nuestra política de cookies, pinche el enlace para mayor información.plugin cookies

ACEPTAR
Aviso de cookies